Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 29-12-2016 r. – 1061-IPTPB3.4511.841.2016.3.KJ

Obowiązki płatnika w związku z przyznaniem uprawnionym pracownikom bonów żywnościowych

UZASADNIENIE

W dniu 27 października 2016 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z przyznaniem uprawnionym pracownikom bonów żywieniowych.

Z uwagi na braki wniosku, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), pismem z dnia 24 listopada 2016 r., nr 1061-IPTPB3.4511.841.2016.1.KJ (doręczonym w dniu 29 listopada 2016 r.), wezwał Wnioskodawcę do jego uzupełnienia, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

W odpowiedzi na ww. wezwanie dnia 7 grudnia 2016 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (nadane w dniu 6 grudnia 2016 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe (po uzupełnieniu):

Pracodawca stosownie do art. 31 i art. 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest zobowiązany jako płatnik do obliczania i pobierania w ciągu roku zaliczek na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od pracodawcy przychody m.in. ze stosunku pracy i wpłacania ich we właściwym terminie do organu podatkowego.

Spółka świadczy usługi ochrony na terenie całego kraju, a pracownicy świadczą pracę na terenie obiektów strategicznych takich jak: kopalnie, elektrownie, których praca polega m.in. na patrolowaniu terenów.

Spółka nie prowadzi stołówki, na której mogłaby udostępniać pracownikom posiłki. Ponadto pracownicy rozproszeni są po całej Polsce, a ich praca jest świadczona przez całą dobę, co powoduje problem z zapewnieniem pracownikom posiłków gotowych do spożycia. Wobec powyższego, aby zapewnić jednolity sposób przekazania pracownikom posiłków profilaktycznych, Spółka zdecydowała się na zakup bonów żywieniowych dla pracowników.

Pracodawca, stosownie do art. 232 Kodeksu pracy, zapewnia pracownikom zatrudnionym w szczególnie uciążliwych warunkach, nieodpłatnie odpowiednie posiłki i napoje. Szczegółowe zasady wydawania posiłków określa wydane na podstawie ww. przepisu rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie profilaktycznych posiłków i napojów (Dz. U. Nr 60, poz. 279) oraz obowiązujące w Spółce Polecenie Nr …. Prezesa Zarządu … Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w sprawie profilaktycznych posiłków i napojów w …. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością. W Poleceniu przedstawiony jest krąg osób uprawnionych do otrzymywania posiłków profilaktycznych oraz zasady ich wydawania.

Zgodnie z pomiarem wydatku energetycznego przeprowadzonego w Spółce, posiłki profilaktyczne przysługują:

1. w ciągu całego roku dla kobiet na stanowisku wartownik-konwojent wykonujących prace na otwartej przestrzeni, w wymiarze co najmniej 4 godzin łącznie na zmianę roboczą,
2. w okresie zimowym dla wszystkich wartowników-konwojentów wykonujących w tym okresie prace na otwartej przestrzeni, w wymiarze co najmniej 4 godzin łącznie na zmianę roboczą.

W związku z koniecznością zapewnienia pracownikom posiłków profilaktycznych w różnych lokalizacjach na terenie całego kraju Spółka postanowiła zamiast konserw mięsnych przekazywanych pracownikom, które nie spełniały norm uzupełnienia wydatku energetycznego w ramach posiłków profilaktycznych przekazywać bony żywieniowe, które umożliwiają dokonywanie zakupów artykułów żywnościowych – produktów podstawowych (gotowych) takich jak:

• artykuły nabiałowe (mleko, masło, sery, śmietana, jaja),

• mięso wieprzowe i jego przetwory,

• mięso wołowe i jego przetwory,

• mięso drobiowe i jego przetwory,

• pieczywo świeże,

• konserwy mięsne, rybne,

• kasza, ryż.

Na każdym bonie będzie umieszczona klauzula: „Z wyłączeniem napojów alkoholowych i wyrobów tytoniowych”.

Spółka zamierza rozpocząć przekazywanie bonów żywieniowych dla pracowników od miesiąca listopada 2016 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy Wnioskodawca jako płatnik, jest zobowiązany do obliczania, pobierania zaliczek na podatek i wpłacania ich we właściwym terminie do organu podatkowego z tytułu wydawanych pracownikom bonów żywieniowych, uprawniających do uzyskania na ich podstawie posiłków lub artykułów spożywczych służących do przyrządzania przez pracowników posiłków we własnym zakresie oraz napojów bezalkoholowych (bez możliwości zakupu na ich podstawie napojów alkoholowych i wyrobów tytoniowych), w zakresie wynikającym z obowiązku pracodawcy zapewnienia pracownikom zatrudnionym w szczególnie uciążliwych warunkach, nieodpłatnie, odpowiednich posiłków i napojów (art. 232 Kodeksu pracy i rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie profilaktycznych posiłków i napojów), czy też nie ma takiego obowiązku z uwagi na zwolnienie podatkowe przewidziane w art. 21 ust. 1 pkt 11b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, stosownie do art. 232 Kodeksu pracy, pracodawca jest zobowiązany zapewnić pracownikom zatrudnionym w szczególnie uciążliwych warunkach, nieodpłatnie, odpowiednie posiłki i napoje.

Szczegółowe zasady wydawania posiłków określa wydane na podstawie ww. przepisu rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie profilaktycznych posiłków i napojów (Dz. U. Nr 60, poz. 279).

Zgodnie z § 1 ww. rozporządzenia, pracodawca zapewnia pracownikom zatrudnionym w warunkach szczególnie uciążliwych nieodpłatnie:

1. posiłki wydawane ze względów profilaktycznych, zwane dalej: „posiłkami”, w formie jednego dania gorącego,
2. napoje, których rodzaj i temperatura powinny być dostosowane do warunków wykonywania pracy.

Zgodnie z § 2 pkt 2 ww. rozporządzenia, jeżeli pracodawca nie ma możliwości wydawania posiłków ze względu na rodzaj wykonywanej przez pracownika pracy lub ze względów organizacyjnych, może zapewnić w czasie pracy:

1. korzystanie z takich posiłków w punktach gastronomicznych,
2. przyrządzanie posiłków przez pracownika we własnym zakresie z otrzymanych produktów.

Na podstawie § 3 ust. 1 ww. rozporządzenia, pracodawca zapewnia posiłki pracownikom wykonującym prace:

1. związane z wysiłkiem fizycznym, powodującym w ciągu zmiany roboczej efektywny wydatek energetyczny organizmu powyżej 2 000 kcal (8 375 kJ) u mężczyzn i powyżej 1 100 kcal (4 605 kJ) u kobiet,
2. związane z wysiłkiem fizycznym, powodującym w ciągu zmiany roboczej efektywny wydatek energetyczny organizmu powyżej 1 500 kcal (6 280 kJ) u mężczyzn i powyżej 1 000 kcal (4 187 kJ) u kobiet, wykonywane w pomieszczeniach zamkniętych, w których ze względów technologicznych utrzymuje się stale temperatura poniżej 10°C lub wskaźnik obciążenia termicznego (WBGT) wynosi powyżej 25°C,
3. związane z wysiłkiem fizycznym, powodującym w ciągu zmiany roboczej efektywny wydatek energetyczny organizmu powyżej 1 500 kcal (6 280 kJ) u mężczyzn i powyżej 1 000 kcal (4 187 kJ) u kobiet, wykonywane na otwartej przestrzeni w okresie zimowym; za okres zimowy uważa się okres od dnia 1 listopada do dnia 31 marca,
4. pod ziemią.

Zgodnie z obowiązującym w spółce Poleceniem Nr 11/2016 Prezesa Zarządu …. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w sprawie profilaktycznych posiłków i napojów w ….. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, pracownicy dotychczas otrzymywali w ramach posiłków profilaktycznych konserwy mięsne.

Powyższy sposób zakupów jest uciążliwy dla pracodawcy z uwagi na ilość lokalizacji, w których pracują pracownicy Wnioskodawcy oraz konieczność dostarczenia ww. produktu do każdej lokalizacji. Pracownicy nie byli zadowoleni z dotychczas przyjętego rozwiązania. Wprowadzenie wydawania bonów uprawniających do uzyskania na ich podstawie posiłków lub artykułów spożywczych służących do przyrządzania przez pracowników posiłków we własnym zakresie oraz napojów bezalkoholowych (bez możliwości zakupu na ich podstawie napojów alkoholowych i wyrobów tytoniowych), byłoby dogodniejszą formą zarówno dla pracowników, jak i Wnioskodawcy.

W ocenie Wnioskodawcy, wprowadzenie bonów żywieniowych, na podstawie których będą pobierać wybrane przez siebie produkty w sklepie posiadającym asortyment, o którym mowa w § 2 pkt 1 ww. rozporządzenia, za które będą płacić bonami żywieniowymi jest zgodne z ww. rozporządzeniem. Istota bowiem regulacji rozporządzenia, sprowadza się do zobowiązania Wnioskodawcy do zapewnienia pracownikom przyrządzenia posiłków przez pracownika we własnym zakresie, a otrzymywane na podstawie bonów żywieniowych produkty czynią zadość warunkom, o których mowa w § 2 pkt 2 rozporządzenia. Przepisy art. 232 Kodeksu pracy i rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie profilaktycznych posiłków i napojów nie zabraniają, aby pracownicy samodzielnie, wg własnego uznania nabywali produkty żywnościowe w celu sporządzenia posiłków profilaktycznych, zakazują jedynie przyznawania pracownikom ekwiwalentu pieniężnego za posiłki i napoje (§ 8 ww. rozporządzenia).

Wydanie przez Wnioskodawcę bonów żywieniowych uprawniających do uzyskania na ich podstawie posiłków lub artykułów spożywczych służących do przyrządzania przez pracowników posiłków we własnym zakresie oraz napojów bezalkoholowych w żadnym razie nie jest formą ekwiwalentu pieniężnego za posiłki profilaktyczne, gdyż pracownik nie ma możliwości wymiany takiego bonu żywieniowego na gotówkę.

Skoro wydawanie przez Wnioskodawcę bonów żywieniowych uprawniających do uzyskania na ich podstawie posiłków lub artykułów spożywczych służących do przyrządzania przez pracowników posiłków we własnym zakresie oraz napojów bezalkoholowych jest zgodne z przepisami art. 232 Kodeksu pracy i rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie profilaktycznych posiłków i napojów, tym samym uprawnia do skorzystania ze zwolnienia podatkowego przewidzianego w art. 21 ust. 1 pkt 11b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 11 b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolna jest bowiem od podatku dochodowego wartość otrzymywanych przez pracownika od pracodawcy bonów, talonów, kuponów lub innych dowodów uprawniających do uzyskania na ich podstawie posiłków, artykułów spożywczych lub napojów bezalkoholowych, w przypadku, gdy pracodawca mimo ciążącego na nim obowiązku wynikającego z przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, nie ma możliwości wydania pracownikom posiłków, artykułów spożywczych lub napojów bezalkoholowych.

W związku z powyższym zwolnieniem, w ocenie Wnioskodawcy, zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca jako płatnik nie jest zobowiązany do obliczania, pobierania zaliczek na podatek i wpłacania ich we właściwym terminie do organu podatkowego z tytułu wydawanych pracownikom bonów żywieniowych uprawniających do uzyskania na ich podstawie posiłków lub artykułów spożywczych służących do przyrządzania przez pracowników posiłków we własnym zakresie (bez możliwości zakupu na ich podstawie napojów alkoholowych i wyrobów tytoniowych) w zakresie wynikającym z obowiązku pracodawcy zapewnienia pracownikom zatrudnionym w szczególnie uciążliwych warunkach, nieodpłatnie, odpowiednich posiłków i napojów (art. 233 Kodeksu pracy i rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie profilaktycznych posiłków i napojów).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura, lub renta.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenie, przy czym – co istotne – musi być ono przez podatnika otrzymane lub postawione do jego dyspozycji.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, że w każdym przypadku, w którym uzyska on realną korzyść, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Biorąc powyższe pod uwagę do przychodów ze stosunku pracy zalicza się każde świadczenie, które pracownik otrzymał w związku z faktem pozostawania w stosunku pracy z pracodawcą.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 11b ww. ustawy, wolna od podatku dochodowego jest wartość otrzymanych przez pracownika od pracodawcy bonów, talonów, kuponów lub innych dowodów uprawniających do uzyskania na ich podstawie posiłków, artykułów spożywczych lub napojów bezalkoholowych, w przypadku gdy pracodawca, mimo ciążącego na nim obowiązku wynikającego z przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, nie ma możliwości wydania pracownikom posiłków, artykułów spożywczych lub napojów bezalkoholowych.

Zwolnienie przedmiotowe wynikające z zacytowanego wyżej przepisu można zastosować zatem tylko wówczas, jeżeli do wydawania ww. bonów, talonów, kuponów zobowiązują pracodawcę przepisy w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy.

Zgodnie z art. 232 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r., poz. 1666), pracodawca jest obowiązany zapewnić pracownikom zatrudnionym w warunkach szczególnie uciążliwych, nieodpłatnie, odpowiednie posiłki i napoje, jeżeli jest to niezbędne ze względów profilaktycznych. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje tych posiłków i napojów oraz wymagania, jakie powinny spełniać, a także przypadki i warunki ich wydawania. Rozporządzeniem tym jest rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie profilaktycznych posiłków i napojów (Dz. U. Nr 60, poz. 279).

Zgodnie z § 1 ww. rozporządzenia, pracodawca zapewnia pracownikom zatrudnionym w warunkach szczególnie uciążliwych nieodpłatnie:

1. posiłki wydawane ze względów profilaktycznych, zwane dalej „posiłkami”, w formie jednego dania gorącego, z zastrzeżeniem § 2 ust. 2,
2. napoje, których rodzaj i temperatura powinny być dostosowane do warunków wykonywania pracy.

Stosownie do § 2 ust. 2 ww. rozporządzenia, jeżeli pracodawca nie ma możliwości wydawania posiłków ze względu na rodzaj wykonywanej przez pracownika pracy lub ze względów organizacyjnych, może zapewnić w czasie pracy:

1. korzystanie z takich posiłków w punktach gastronomicznych,
2. przyrządzanie posiłków przez pracownika we własnym zakresie z otrzymanych produktów.

Na podstawie § 3 ust. 1 ww. rozporządzenia, pracodawca zapewnia posiłki pracownikom wykonującym prace:

1. związane z wysiłkiem fizycznym, powodującym w ciągu zmiany roboczej efektywny wydatek energetyczny organizmu powyżej 2 000 kcal (8 375 kJ) u mężczyzn i powyżej 1 100 kcal (4 605 kJ) u kobiet,
2. związane z wysiłkiem fizycznym, powodującym w ciągu zmiany roboczej efektywny wydatek energetyczny organizmu powyżej 1 500 kcal (6 280 kJ) u mężczyzn i powyżej 1 000 kcal (4 187 kJ) u kobiet, wykonywane w pomieszczeniach zamkniętych, w których ze względów technologicznych utrzymuje się stale temperatura poniżej 10oC lub wskaźnik obciążenia termicznego (WBGT) wynosi powyżej 25oC,
3. związane z wysiłkiem fizycznym, powodującym w ciągu zmiany roboczej efektywny wydatek energetyczny organizmu powyżej 1 500 kcal (6 280 kJ) u mężczyzn i powyżej 1 000 kcal (4 187 kJ) u kobiet, wykonywane na otwartej przestrzeni w okresie zimowym; za okres zimowy uważa się okres od dnia 1 listopada do dnia 31 marca,
4. pod ziemią.

Stanowiska pracy, na których zatrudnieni pracownicy powinni otrzymywać posiłki i napoje, oraz szczegółowe zasady ich wydawania, a także warunki uzasadniające zapewnienie posiłków w sposób, o którym mowa w § 2 ust. 2, ustala pracodawca w porozumieniu z zakładowymi organizacjami związkowymi, a jeżeli u danego pracodawcy nie działa zakładowa organizacja związkowa – pracodawca po uzyskaniu opinii przedstawicieli pracowników (§ 5 ww. rozporządzenia).

Jak wynika z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, Spółka świadczy usługi ochrony na terenie całego kraju, a pracownicy świadczą pracę na terenie obiektów strategicznych takich jak kopalnie, elektrownie, których praca polega m.in. na patrolowaniu terenów. Wnioskodawca nie prowadzi stołówki, na której mógłby udostępniać pracownikom posiłki. Ponadto pracownicy rozproszeni są po całej Polsce, a ich praca jest świadczona przez całą dobę, co powoduje problem z zapewnieniem pracownikom posiłków gotowych do spożycia. Wobec powyższego, aby zapewnić jednolity sposób przekazania pracownikom posiłków profilaktycznych Wnioskodawca zdecydował się na zakup bonów żywieniowych dla pracowników. Pracodawca, stosownie do art. 232 Kodeksu pracy, zapewnia pracownikom zatrudnionym w szczególnie uciążliwych warunkach, nieodpłatnie odpowiednie posiłki i napoje. Szczegółowe zasady wydawania posiłków określa wydane na podstawie ww. przepisu rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie profilaktycznych posiłków i napojów (Dz. U. Nr 60, poz. 279) oraz obowiązujące w spółce Polecenie Nr 11/2016 Prezesa Zarządu …. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w sprawie profilaktycznych posiłków i napojów w …. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością. W Poleceniu przedstawiony jest krąg osób uprawnionych do otrzymywania posiłków profilaktycznych oraz zasady ich wydawania. Zgodnie z pomiarem wydatku energetycznego przeprowadzonego w Spółce, posiłki profilaktyczne przysługują w ciągu całego roku dla kobiet na stanowisku wartownik-konwojent wykonujących prace na otwartej przestrzeni, w wymiarze co najmniej 4 godzin łącznie na zmianę roboczą oraz w okresie zimowym dla wszystkich wartowników -konwojentów wykonujących w tym okresie prace na otwartej przestrzeni, w wymiarze co najmniej 4 godzin łącznie na zmianę roboczą. W związku z koniecznością zapewnienia pracownikom posiłków profilaktycznych w różnych lokalizacjach na terenie całego kraju Spółka postanowiła zamiast konserw mięsnych przekazywanych pracownikom, które nie spełniały norm uzupełnienia wydatku energetycznego w ramach posiłków profilaktycznych przekazywać bony żywieniowe, które umożliwiają dokonywanie zakupów artykułów żywnościowych – produktów podstawowych (gotowych) takich jak: artykuły nabiałowe (mleko, masło, sery, śmietana, jaja), mięso wieprzowe i jego przetwory, mięso wołowe i jego przetwory, mięso drobiowe i jego przetwory, pieczywo świeże, konserwy mięsne, rybne, kasza, ryż. Na każdym bonie będzie umieszczona klauzula: „Z wyłączeniem napojów alkoholowych i wyrobów tytoniowych”.

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Ponadto zgodnie z art. 38 ust. 1ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że w sytuacji gdy wydawane pracownikom bony żywieniowe uprawniać będą do uzyskania na ich podstawie tylko i wyłącznie artykułów spożywczych lub napojów bezalkoholowych, natomiast pracodawca, mimo ciążącego na nim obowiązku wynikającego z przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, nie będzie miał możliwości wydania pracownikom tych posiłków, artykułów spożywczych lub napojów bezalkoholowych, to wartość tych bonów żywieniowych będzie wolna od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z tym na Wnioskodawcy, jako płatniku, nie będzie ciążył obowiązek obliczania, pobierania i wpłacania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu wydawanych bonów na podstawie art. 31 oraz art. 38 ust. 1 ww. ustawy.

Jednocześnie wyjaśnić należy, że tutejszy Organ nie analizował kwestii, czy pracownicy Wnioskodawcy rzeczywiście – na mocy stosownych przepisów – są uprawnieni do otrzymywania posiłków profilaktycznych, gdyż zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Artykuł 3 pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa stanowi, że ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego – rozumie się przez to przepisy m.in. ustaw podatkowych oraz przepisy wydanych na ich podstawie aktów wykonawczych. Natomiast poprzez ustawy podatkowe, zgodnie z art. 3 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa należy rozumieć ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich. Upoważnienie do wydawania indywidualnych interpretacji obejmuje zatem jedynie przepisy prawa podatkowego, natomiast nie obejmuje przepisów prawa pracy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/